KOŚCIÓŁ PARAFIALNYP.W. BOŻEGO CIAŁAW NOWYCH SKALMIERZYCACH

Parafia w Nowych Skalmierzycach powstała z dniem 31 lipca 1925 roku z parafii św. Katarzyny w Skalmierzycach mocą dekretu Ks. Arcybiskupa Edmunda Kardynała Dalbora Prymasa Polski. Nadano jej tytuł Bożego Ciała ku pamięci cudownego odnalezienia w dniu 30 listopada 1870 roku Najświętszego Sakramentu wykradzionego z kościoła w Skalmierzycach (kronika tamtejszej parafii).

Pierwszy proboszcz Ks. Stanisław Szwedziński rozpoczął latem 1931 roku budowę domu katolickiego, który do dziś zastępuje prawdziwy kościół - planowany od początku. Następca Ks. Czesław Gmerek doprowadził budowę do końca i jako kościół poświęcił go 8 listopada 1932 roku Prymas Polski Ks. August Kardynał Hlond. Kolejny duszpasterz Ks. Franciszek Jeliński (1 sierpnia 1934 - 1 kwietnia 1955 - z przerwą wojenną do 6 października 1943 w obozie Dachau i w Austrii do 15 maja 1947 roku) przystosował wnętrze do wystroju świątyni: tabernakulum z tronem - 6 sierpnia 1939, boczne ołtarze: Matki Bożej 2 lutego 1936, św. Józefa sierpień 1939, organy. Przygotowania do budowy plebanii i kościoła przerwała wojna. Po skończonej wojnie tenże sam Ksiądz wznowił pracę, by dotychczasowej kaplicy nadać charakter świątyni: polichromia w prezbiterium: Ostatnia Wieczerza, ofiara Melchizedeka, cud rozmnożenia chleba i w nawie głównej na suficie obrazy nawiązujące do wydarzeń w Ojczyźnie: Cześć Chrystusowi Królowi, oddanie Narodu Matce Bożej i święci;po stronie ołtarza św. Józefa: św. Andrzej Bobola, św. Franciszek Ksawery, św. Krzysztof i po stronie Matki Bożej: bł. Jolanta, św. Teresa od Dzieciątka Jezus i św. Elżbieta. Na balkonie chóru: św. Grzegorz Wielki i św. Cecylia. Równocześnie w 1949 roku firma J. Elsner wykonała witraże według projektu artysty malarza Mariana Schwartza, który też malował całą polichromię i projektu J. Oźmina. Po stronie ołtarza św. Józefa witraże: Najświętszego Serca Pana Jezusa, bł. Bronisławy, św. Jana z Kęt, św. Stanisława Kostki, św. Kazimierza. Po stronie ołtarza Matki Bożej: Bóg Stwórca, św. Wojciech, bł. Salomea, Wniebowzięcie N.M.P. i św. Jadwiga Śląska. Witraże w prezbiterium z ornamentyką Eucharystii. 

Dnia 26 czerwca 1951 roku Ks. Kanonik Franciszek Jeliński pierwszym nabożeństwem przyjął dla kultu katolickiego po ewangelicki kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy - jako filialny. Za czasów Ks. Proboszcza Henryka Olejniczaka (sierpień 1971 - 30 czerwca 1982) po założeniu elektrycznego ogrzewania trwałego, usytuowania głównego ołtarza, odnowieniu oświetlenia, zamontowaniu stacji Drogi Krzyżowej (wytłaczana mosiężna blacha), przygotowaniu dwóch mosiężnych dzwonów: Maryja i Józef na wieżę kościoła Matki Bożej, nastąpiła uroczysta konsekracja kościoła, której dokonał w 50 lecie parafii 21 września 1975 roku Ks. Arcybiskup Antoni Baraniak, Metropolita Poznański. Od 1992 roku kościół i parafia Bożego ciała wchodzi w skład nowo utworzonej Diecezji Kaliskiej.

KOŚCIÓŁ FILILALNY
MATKI BOŻEJ
NIEUSTAJĄCEJ POMOCY 

Świątynia Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest kościołem filialnym parafii Bożego Ciała, wybudowanym w latach 1911 – 1913 staraniem pastora parafii ewangelickiej Bertholda Haarhausena. Budynek jest jednokondygnacyjny, nakryty wysokim dachem dwuspadowym ze ściętymi szczytami i sygnaturką. Wnętrze jednonawowe na rzucie prostokąta z wyodrębnionym prezbiterium, w którym pierwotnie znajdował się ołtarz ambonalny, a obecnie są tam obrazy tajemnic różańcowych oraz dwa witraże świętych apostołów Piotra i Pawła. Wartość zabytkową posiada drewniane sklepienie pokryte polichromią z ornamentyką roślinno – geometryczną i medalionami z wersetami biblijnymi. Wokół nawy głównej wbudowano balkony wsparte na drewnianych kolumnach. Empory balkonowe ozdobiono płycinami, każda w innym rysunku, posiadającymi wraz z polichromią stropu największą wartość artystyczną kościoła.

Front kościoła zdobią drzwi z bocznymi zarysami kolumn wspierających portyk z ornamentem kwiatowym. Od strony południowej przypiera wieża z cebulastym miedzianym hełmem zwieńczona krzyżem. W przyziemiu wieży umieszczono zakrystię oraz boczne wejście do kościoła i plebanii architektonicznie związanej z całością.

Po II wojnie światowej opuszczony kościół przejęli katolicy aktem poświęcenia dokonanym przez ks. kan. Franciszka Jelińskiego 26 czerwca 1951 roku, oraz nadaniem tytułu Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

W 1961 roku ks. proboszcz Marian Smoliński zaprowadził Nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy rozpoczętą rekolekcjami i uroczystą intronizacją kopii starożytnego obrazu z kościoła ojców redemptorystów w Rzymie.

Na jubileusz 50-lecia parafii na wieży zawieszono dwa nowe dzwony Maryja i Józef, a trzeciemu nadano imię Św. Maksymilian.

Ku upamiętnieniu peregrynacji obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w 1976 roku parafianie ufundowali obrazy tajemnic różańcowych umieszczone na płycinach balkonowych.

W 1989 roku na mocy stosunku Państwa do Kościoła Skarb Państwa przekazał kościół wraz z plebanią na własność parafii rzymskokatolickiej.

Ksiądz proboszcz Edward Wawrzyniak rozpoczął od 1991 roku dzieło gruntownej renowacji elewacji i wnętrza świątyni, która przywróciła pierwotny blask kościoła.

W dniu 1 lipca 2000 roku Jego Ekscelencja ks. bp. Stanisław Napierała dokonał aktu uroczystego poświęcenia odnowionego kościoła jako daru milenijnego.

Od 50 lat trwa i rozwija się w kościele kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a przed obrazem modlą się, zanoszą podziękowania i prośby czciciele Tej, która pomaga nieustannie.